De Franse musicus Michel Legrand overleed 26 januari 2019 op 86-jarige leeftijd. Voor meer dan 250 films verzorgde hij de soundtrack, waarvan sommige liedjes bekender zijn geworden dan de oorspronkelijke film. Zo is “What are you doing the rest of your life” (1967) een jazz-klassieker geworden; de filmscores van “Les Parapluies de Cherbourg” (1964) en van “The Summer Of ’42” (1971) behoren tot Legrands hoogtepunten. Voor de laatste film kreeg hij een Oscar voor de beste filmmuziek.
Legrands eerste Oscar was overigens The Windmills Of Your Mind voor het beste themanummer van de film “Thomas Crown Affair” (1968). Veel van Legrands composities werden zowel in het Engels als in het Frans een hit. Les Moulins de Mon Coeur klinkt in het Frans als een onversneden chanson; luister maar eens naar de versie van Frida Boccara. Als Sting decennia later voor de remake van Thomas Crown Affair “Windmills” opnieuw opneemt, klinkt het zo fris als een nieuwe song. Dit is de kracht van een goede compositie. Hij is tijdloos, grenzeloos en heeft een schoonheid die velen voor zich inneemt.
Les extrèmes se touchent
Michel Legrand was een man van uitersten. Zijn muziekstijlen lopen uiteen van mierzoete liedjes tot klassieke muziek, van kleine en intieme composities tot orkestraal werk.
Luister maar eens naar Sweet Gingerbread Man, Papa Can You Hear Me (Yentl), het Harp-concert voor Cathérine Michel. Of de vroege rock ’n rollmuziek die hij schreef voor Henri Salvador (rond 1958).
Michel Legrand componeerde in de jaren 50 en 60 films voor Franse Nouvelle Vague filmmakers als Jean-Luc Godard, voor Jacques Demy en Joseph Losey. Engelse en Amerikaanse cineasten waarvoor Legrand de muziek verzorgde waren Norman Jewison, Orson Welles, Clint Eastwood en Barbra Streisand. Ook een James Bondfilm bevat muziek van Michel Legrand, en wel Never Say Never Again.
Na twee huwelijken trouwde hij in 2014 met Macha Méril, de vrouw waar hij 50 jaar geleden verliefd op werd.
Absolute Beginner
Michel Legrand was behalve gevierd componist ook (jazz)pianist. Zijn jazz-albums dateren van de jaren 50. Zij meest epische is Legrand Jazz (1958) waar hij een top-ensemble samenstelde: Ben Webster, Miles Davis, Bill Evans en John Coltrane, to name a few. Deze plaat was een soort goedmaker van Legrands platenmaatschappij EMI voor het enorme succes van het album I Love Paris. Dit album bevatte arrangementen van beroemde Franse chansons, die in de jaren 50 steeds populairder werden. De onbekende ennog maar 22-jarige Legrand werd hiervoor ingehuurd en voor het schamele bedrag van 200 dollar zonder royalties als betaling ging hij aan de slag. I Love Paris werd een bestseller voor EMI. Voor zijn jazz-album kreeg Michel Legrand Carte Blanche en dat heeft hij voor het Legrand Jazz Album ook ten volle benut.
Legrand heeft altijd gezegd altijd een beginner te willen blijven, alsof hij voor het eerst een stuk schrijft. Hij haatte het om als een ervaren iemand te worden gezien en wilde niet aan een carrière werken. Voor een uitgebreid interview met Michel Legrand uit september 2018 kunt u hier verder lezen.
Il n’y a pas de quoi!
Er is nog zoveel over de man te vertellen.
Ik wist niet dat hij zo goed was bevriend met Claude Nougaro, om maar iets te noemen.
Bijzondere en bescheiden man.
En hij componeerde geloof ik net zoveel als Burt Bacharach, zijn kunde inzake het pianospelen is bijna te vergelijken met de allerbeste jazzpianist ooit Oscar Peterson.
Inderdaad hij liep niet naast zijn schoenen.
En hij schreef echt fantastisch muziek, de lezers van alpha-audio moesten maar eens gaan luisteren.
Fantastisch geschreven, ook ik ben een groot fan, van hem.
Yung Lie, mijn complimenten.