Het is lang geleden dat ik een album van de Wu Tang Clan heb beluisterd. Volgens mij is de laatste Killa Bees: The Swarm. Verder heb ik natuurlijk Enter The Wu Tang en The W. Op een of andere manier heb ik nooit de behoefte gehad om meer albums aan te schaffen van ‘The Ghost face Killa’, Method Man en Rae. Het was vaak meer van hetzelfde. Dit album moet anders zijn. En dat is het ook wel een beetje. Het grijpt terug naar de basis. Op twee manieren. Allereest is het trio toch wel de kern van de Wu Tang. Verder is de stijl die ze gebruiken ook weer helemaal old Skool. Natuurlijk zitten er weer de bekende skits in: gesproken tussenstukjes. Dat is vaak één keer leuk, maar na drie keer luisteren, skip je ze snel door. Het gaat immers om de muziek: niet om hoe stoer the crew is.
Natuurlijk moet je echt van gangsta-rap houden om dit hard core album aan te kunnen horen. De ‘bitches’, ‘ho’s’ en ‘AK’s’ vliegen je om de oren. Maar, aangezien ik in wezen alle muziek goed vind, zolang het maar muzikaal en origineel is, en ik niet alleen naar tekst luister, maar ook naar onderliggende patronen en zangtechnieken, kan ik hier prima voor gaan zitten. Na een paar keer het album te hebben geluisterd, moet ik toegeven dat het trio het goed in elkaar heeft gezet. De sound klopt, het is écht Wu Tang, de nummers vloeien en de afwisseling is groot genoeg om de zit van ongeveer een half uur vol te houden. U leest het goed: 30 minuten… dat had wel wat meer gemogen!
