Hij heeft al aardig wat albums op zijn naam staan, maar eerlijk gezegd hoor ik hem voor het eerst. 100 Acres of Syncamore is het derde album van de Ier. Een singer songwriter, maar wel met een wat vollere klank, zo merken we snel. Al zit ’em dat niet in de hoeveelheid instrumenten, maar meer in de juiste snaren die hij weet te raken.
Drie maal is scheepsrecht? Nee, dat is niet het geval bij Fionn Regan. Niet omdat 100 Acres of Syncamore niet lekker in het gehoor ligt, maar omdat ook de voorgaande albums van deze Ier prima in elkaar steken. Zijn nieuwste album zal de liefhebber van het betere Singer Songwriter werk prima bevallen. De teksten zijn diep, de begeleiding doorgaans melancholisch en de stem van Regan is pakkend.
Opvallend voor mij is dat het album op je moet groeien. De eerste twee of drie keer komt het wat ingetogen en wellicht droog over. Na een vierde keer begint het album zich ‘in je te nestelen’ en komt de drang om het nog een keer extra te luisteren. Vaak een teken dat het album mooi blijft en niet een eendagsvliegje is.
Fionn Regan heeft wellicht niet het bereik dat collega zangers hebben, maar hij heeft wel een karakteristieke stem die prima bij het genre past. En hoewel de begeleiding wat sober is – een piano, een gitaartje en wellicht een strijkertje hier en daar – klinkt het album wel vol.
Is het album van kant tot kant goed? Nee, dat niet. Er zitten twee of drie nummers tussen die wat saai zijn. Hoewel het een kwestie van smaak is, vind ik ‘Woodberry Cemetery’ en Vodka Sorrow’ er niet tussen passen. Veel te droog, slechte zang, en matige tekst. Maar goed: kwestie van smaak. De rest van het album is zeerzeker de moeite waard om eens te beluisteren.
