De ether is er momenteel vol van. Het vijfde studio-album van Coldplay. Er zijn zelfs radiostations die er een heuse Coldplay-week voor inlassen. En wie er voor de gein de staatjes bijpakt snapt ook wel waarom. Als het namelijk aankomt op verkoopaantallen dan is het – vanaf het 2e album A Rush of Blood to the Head (2002) – telkens ‘zoveel-keer-platinum’.
Maar wat is het bewijs dat iets goed is? Als er veel van verkocht wordt? En bereik je als muzikant volledig op eigen kracht je doel, of laat je je vooral ‘inspireren’ door anderen?
Na het debacle in 2008 met Joe Satriani (geschikt in 2009) dreigde het op 3 juni dit jaar met Every Teardrop is A Waterfall (track 7 op Mylo Xyloto) zo weer dezelfde kant op te gaan.
Alleen hebben ze er nu maar gelijk bij vermeld dat Mystic en Peter Allen een bron van inspiratie waren en laatstgenoemde erkend als mede-schrijver.
Sound
Maar genoeg vragen en kanttekeningen. We trappen af met de gelijknamige track Mylo Xyloto, wat in feite een intro is van Hurts Like Heaven. Dat opwarmtruukje wordt overigens verder op het album nog tweemaal (track 6 en 12) toegepast. Hurts Like Heaven klinkt opvallend electronisch en is naar mijn mening behoorlijk overstuurd en te vervormd afgemixt. En qua zang had het net zo goed een nummer van Mika kunnen zijn.
Hits
Bij Paradise wordt het interessant. Het is aanstekelijk, sleept mee en deint voort. Er is namelijk geen ontkomen aan dat je na 2 keer het nummer gehoord te hebben mee zit te ‘para-para-paradisen’.
De aansluitende track Charlie Brown ligt eveneens lekker in het gehoor. Zo vallen in positieve zin ook de tracks Major Minus, Up In Flames en Dont’t Let It Break Your Heart op. En Rihanna zingt zelfs nog een stukje mee op Princess Of China. Een slimme zet, want ook dat is natuurlijk prima voor stipnoteringen in de hitlijsten, hits op Youtube, etc.
Door de neus
Bij de semi-akoestische tracks Us Against The World, U.F.O. en Up With The Birds krijgen de nasale vocalen van Chris Martin wel erg de overhand. Het zal volgens de fans ongetwijfeld authentiek zijn en vertrouwd in het gehoor liggen, maar had dan gewoon minder nummers op het album gezet.
Herkenning
Toch zullen de trouwe aanhangers van deze band – en dat zijn er nogal wat – zich niet laten weerhouden om dit album aan te schaffen. De sound is wat mij betreft over de top, maar wel duidelijk herkenbaar als Coldplay.
