We kenden de dame nog niet: Melody Gardot. Een dame uit ‘The States’ (Pennsylvania) die door een ongelukkig ongeluk in aanraking is gekomen met muziektherapie. En zo groeide de Jazz en Blues op haar. Een geluk bij een ongeluk. Letterlijk! En zowel voor haar als voor ons, want wat een stem heeft ze!
The Absence is het derde album van Gardot. Het is echter het eerste album dat we van haar horen. Wij zijn direct verkocht. Wat een stem heeft deze vrouw van slechts 27 jaar. Ze heeft een groot bereik, kan sfeer brengen in nummers en weet simpelweg te boeien. Wellicht door het ‘doorleefde’ karakter dat ze kan oproepen wanneer ze wil. Het deed ons soms een beetje denken aan Diana Krall en Dayna Kurtz.
De opening van het album is helaas niet al te sterk. Net als het slot. Echter: alles wat er tussenin ligt, is van hoog niveau, met zelfs daar nog wat uitschieters. Denk aan: So Long, So We Meet Again My Heartache en Impossible Love. Sfeervol, prachtig gezongen en sterke, niet te opdringerige begeleiding.
Met name So We Meet Again My Heartache zou zo in een film gebruikt kunnen worden. Het wekt beelden op van regenachtige, donkere straatjes in een stad van de jaren ’60. Of een donkerbruin, rokerig café in Brooklyn.
Iedere Jazz en Bluesliefhebber zou dit album even een kans moeten geven. Gegarandeerd gaat u het nog een keer draaien… en nog een keer… en nog een keer. En elke keer dat u het draait, groeit het meer op u!
Haar vorige album ‘My One and Only Thrill’ is ook zeer de moeite waard.
Ik ga er zeker eens naar luisteren. Het is een mooie ontdekking deze dame!