Mumford and Sons zijn met hun debuutalbum, Sigh no More, in één klap beroemd geworden. De band heeft met dat album menig folkliefhebber het hart geraakt. Maar ook niet-folk liefhebbers moeten onder de indruk geweest zijn van het waanzinnig goede album. Nu komt de band met het tweede album: Babel. Maar hoe ga je een wereldalbum opvolgen? Dat kan toch alleen nog maar tegenvallen?
Nee, dat doet het dus niet. Gelukkig maar. Babel is zonder twijfel in dezelfde stijl geschreven. Veel banjo, dezelfde karakteristieke stem van leadzanger Marcus Mumford en af en toe een bombastisch stuk met backvocals. Dat is overigens wel opvallend: Babel is af en toe wat bombastischer dan het debuutalbum Sigh no More.
Het album telt twaalf tracks en wie de deluxe edition koopt, kijgt nog wat bonus-tracks: drie stuks om precies te zijn, waaronder een cover van ‘The Boxer’ van Simon and Garfunkel.
De openingstrack is Babel: een zeer typisch banjo’tje opent en het tempo gaat er meteen lekker in. Een goede binnenkomer die de fans niet zal verrassen, maar wel een warm gevoel van herkenbaarheid zal meegeven. Ze gaan daarna in een iets lager tempo door met ‘Whispers in the Dark’. Vervolgens komt het bekende hitje aan bod: I Will Wait, wat we zonder meer een lekker nummer vinden. Je kan het commercieel en gemakkelijk noemen, maar feit is: het ligt lekker in het gehoor.
Tot nu toe was de toon lekker vrolijk. We missen tot nu toe een beetje de melancholie die Mumford kan brengen. Dat komt gelukkig goed met ‘Holland Road’. De prachtige stem van Mumford komt hier goed tot zijn recht. Net als het waanzinnig goede nummer ‘Ghosts that we Knew’. Helaas gaat het daarna over in het wat rommelige nummer Lover of the Light, wat weliswaar geen slecht nummer is, maar het mist iets.
Knap is dat de cd naar het einde toe geen inzakkers kent. Het blijft boeien, al is de stijl gelijk. Denk aan Broken Crown of Below my Feet. Zonder twijfel Mumford and Sons… de vocalen, banjo, explosies in dynamiek… allemaal Mumford. Geen nieuws, maar toch boeiend.
En dat is eigenlijk ook direct de conclusie van deze review. Is er nieuws onder de zon? Nee, zeker niet. Babel brengt gewoon nieuwe nummers van een steengoede band. Geen stijlverandering, geen experimenten, maar gewoon prachtige nieuwe nummers met wellicht iets meer bombastiek. Absolute aanrader!
Het debutalbum ken ik niet, alleen één nummer komt mij bekend voor. Hoewel zeer muzikaal, is het een stijl die mij niet echt aanspreekt. Ik moet steeds aan Hillbilly en strobalen denken. Ik heb Babel aandachtig beluisterd en eigenlijk vindt ik alle nummers een beetje op elkaar lijken.
Voor mij springen Broken Crown en Ghosts that we knew er als enige echt uit. Een ingetogen begin, mooi muzikaal thema (samenspel van banjo, bas, piano en gitaar op 1’43”) dat zich op 3’14” herhaald. Erg mooi.
Holland Road vindt ik al wat minder. Het begint als een soort ballade, maar gaat vervolgens over in meer van hetzelfde en eindigt in een meezinger a la songfestival (waar ik overigens een grote fan van ben!)
In elk nummer zitten zeker erg mooie arangementen, maar nogmaals, voor mij toch wat veel van hetzelfde.
Ik heb een aantal tracks ook nog even door Audacity gehaald. Wat ik al vermoedde bij het luisteren naar MP3 formaat was juist: naar mijn bescheiden idee prima gemixt.
Ik hoorde ze deze week op Radio2 en dacht ”kopen”!!!!
Het is echt een lekker album… dus zeker kopen ja!