Tijdens mijn zoektocht naar interessante muziek kwam ik per ongeluk in aanraking met de voor mij onbekende formatie Iamamiwhoami (I am, am I, who am I). Normaal zoek ik mijn auditieve bevrediging niet bij onbekenden, maar de (op zijn minst opmerkelijke) naam prikkelt me om kennis te maken.
De formatie is op alle vlakken nieuw voor me en ik moet heel eerlijk bekennen dat het een beetje ongemakkelijk voelt om koud de diepte in te gaan met een onbekende artiest.
Nu leert enig onderzoek me dat de Zweedse formatie is opgericht in 2009 en bestaat uit singer-songwriter Jonna Lee en producer Claes Björklund. De tweemansformatie heeft, naar verluidt, een vernieuwende muzikale missie; een audiovisuele totaalbeleving. Een interessante eerste kennismaking. Dit smaakt naar meer.
?iTones?
Tijd voor een review. Een review van het recent uitgebrachte album ?Blue? en iTunes, de datingsite voor muziek, is zo heerlijk laagdrempelig voor dit doel. Dit derde studio album begint met de track Fountain. Het bruisende geluid van ?8-bits breed water? rolt me tegemoet, waarna al snel een paar additionele ?old-school? synthesizers en drummachine worden ingestart.
Ik hoor bekende klanken die ik nog herken van synthpop-formaties uit de jaren ?80. Het album is echter geen album waarbij je je decennia terug waant. De combinatie van retroklanken met eigentijdse melodie en ?Spacy? zang houdt me in de hedendaagse muzikale wereld.
Nadat ik het album een eerste keer op de achtergrond heb beluisterd, heeft het een positieve en licht herkenbare indruk op me achtergelaten. Het is een beetje trance en dreamy. Dit gevoel wordt versterkt voor de benevelende zang van Lee voorzien van veel echo, reverb en heerlijk donkere groovy tonen. Het geheel spreekt me wel aan.
Wie denkt iamamiwhoami wel niet wie ze is?
Tijdens mijn tweede, en daarna de derde luistersessie veranderde mijn initiële beeld van dit album. Naar mate ik het album vaker opzette om te ?luisteren? begon de muziek me te vervelen. Er zitten beslist goede nummers tussen, maar het geheel is me te eentonig, te gemakkelijk en muzikaal ook niet echt heel erg vernieuwend. Eerlijk toegegeven kan ik ook niet echt een eigen sound ontdekken bij deze formatie uit het land van Abba en Ikea.
Ik hoor te veel gelijkenis met een andere artiest en bedenk me dat het me niet zou verbazen als ik deze nummers op een album van deze artiest uit Nieuw-Zeeland zou aantreffen. De artistieke prestatie sluit voor mij in zekere zin aan bij de naam van de formatie en vrij vertaald geef ik er de volgende interpretatie aan: Dit ben ik. Denk ik. Toch? O jee, wie ben ik eigenlijk?
Kracht van sociale media
Zou het ontbreken van beeldmateriaal mijn oordeel nadelig kunnen hebben beïnvloed? Hierom heb ik eveneens de corresponderende clips bekeken, dus het album beleven zoals de artiest dit heeft bedoeld. Gezien Iamamiwhoami voor haar promotie op een hele effectieve en vooral succesvolle manier gebruik maakt van sociale media, zijn hiervoor online voldoende bronnen en materiaal voorhanden.
De clips zijn het in elk geval waard om gezien te hebben, maar behalve het natuurschoon dat Zweden te bieden heeft voegt het voor mij niet zo heel veel toe aan mijn beleving. Gelukkig maar, want diep in mijn hart ben ik toch echt een ?old fashioned? stereo-man.
){kind=link}
Iamamiwhoami kwam mij totaal niet bekend voor.Ik ben zelf ook de uitdaging aangegaan en aangenaam verrast. Het onderscheidende geluid wat je mist, past juist precies tussen de ‘chill out’ corner. Klangkarussell,Duke Dumont,Clean Bandit, ook allemaal spelen ze met de jaren 80 sound (echt een hype). Bij sommige nummers hoor je duidelijk overeenkomsten, terwijl bij andere nummers Iamamiwhoami een hele andere kant afbuigt of zelfs afslaat.
Ik vond het een hele frisse sound,maar niet voor bij een haardvuur. Liever tenen in het zeewater op een parelwit strand.
Dank je voor de review, dit album gaat bij mij zeker vaker gedraaid worden.
Dag Quintijn,
Leuk dat je je bevindingen laat weten!