In 2008 bereikte ons het droevige nieuws over het overlijden van Richard Wright, de toetsenist en songwriter van Pink Floyd. Velen, mijzelf meegerekend, waren in de veronderstelling dat The Division Bell (1994) hiermee het laatste album van de band zou blijven. Echter, ?out of the blue? verschijnt er na twee decennia een nieuw album van de Britse band: The Endless River.
Het nieuwe album blijkt al snel na de aankondiging niet helemaal nieuw. David Gilmour had naar zeggen de beschikking over meer dan twintig uur aan ongebruikt opnamemateriaal. Hierbij zat een verzameling niet gebruikt instrumentaal materiaal uit de periode van The Division Bell, maar het bevatte ook onuitgebrachte opnames van Wright vanaf 1969 tot 1994.
Oud materiaal?
Oud materiaal? Dan ook met Roger Waters? Nee. Beslist niet. Hierover zijn zowel Gilmour, Mason als Waters heel duidelijk: Waters maakt als sinds het uitkomen van A Momentary Lapse of Reason geen deel meer uit van Pink Floyd en derhalve zal Waters op dit album ook niet te horen zijn. Een Endless River without Waters, zeg maar.
Eind 2013 zijn de overgebleven leden Gilmour en Mason met producers en gastartiesten de studio ingedoken om dit oude materiaal te onderzoeken en om opnames te maken voor een nieuw album. Volgens Gilmour en Mason uitsluitend tot stand gekomen als een waardige nagedachtenis aan Wright en in de verschillende interviews voorafgaande aan de release liet Gilmour doorschemeren dat het wat hem betreft ook definitief het laatste album van Pink Floyd zal zijn. Is dit nu echt het einde van Pink Floyd, of zullen we ooit nog een reünie of nieuw album meemaken in oude bezetting Waters, Gilmour en Mason? Met de stelligheid waarmee de heren de statements maken, ligt het waarschijnlijk niet in de lijn der verwachting?
Luisterindruk
Al bij het beluisteren van de eerste nummers was ik aangenaam verrast. Dit album ademt The Division Bell, maar ik meen ook invloeden te horen van A Momentary Lapse of Reason. Eigenlijk herken ik invloeden van het gehele repertoire vanaf 1969; het wordt in subtiele wijze in de verschillende tracks verwerkt. Bij de eerste track Things Left Unsaid waan ik me in de beginperiode van de band. Bij Sum hoor ik vele effecten van Cluster One (The Division Bell), Anisina heeft herkenbare elementen van Us And Them (Dark Side Of The Moon), bij Allons-Y herken ik direct onderdelen van The Wall terwijl ik bij Louder Than Words, het enige nummer met zang, wederom elementen van The Division Bell terug hoor. Zoveel herinneringen en vleugen van herkenning prikkelen mijn brein, dit alles knap verpakt in een nieuw eigentijds jasje.
Kwaliteit van opname en uitvoering
De geluidskwaliteit van het album is, ondanks de leeftijd van sommige opnames, verrassend goed te noemen. Gedurende het gehele album klinken de onderscheidende klanken van Wright (Hammond, piano, kerkorgel en synthesizer) in combinatie met experimentele geluiden uit de jaren ?60 en ?70, een heerlijk mellow gitaarspel van Gilmour en nieuw opgenomen slagwerk van Mason.
Alles bij elkaar heeft dit album, ondanks het soms stokoude materiaal, een heerlijk eigentijdse karakter, maar bovenal: het geheel klinkt vanouds als Pink Floyd. Nadat ik The Endless River een paar maal heb beluisterd vraag ik me af of Pink Floyd in de jaren ?70, ?80 en ?90 haar tijd ver vooruit was, of dat we te maken hebben met ongelofelijk getalenteerde muzikanten die door luisteren, te improviseren en toepassing van de juiste mixtechnieken in staat zijn om het heden en het verleden met elkaar te verbinden? Misschien wel beide. Ik sluit mijn ogen en laat de muziek nogmaals op me inwerken. Ik kan niet anders concluderen: een briljant stukje werk, heren musici.
De kracht van Wright
Er wordt beweerd dat iedereen vervangbaar is. En ja, daarmee ben ik voor een deel eens. Het vertrek van Waters in 1985 leidde immers niet tot het uiteenvallen van Pink Floyd, maar er ontstonden nieuwe ideeën en met die ideeën veranderde ook de sound van de band. Dit werd niet door alle critici even goed ontvangen. Maar door mij, en gezien de goede verkoopcijfers door velen met mij, werd het wel als een positieve verandering ervaren. Echter, het vertrek of overlijden van een bandlid kan ook een dusdanige invloed hebben op de samenstelling dat dit het einde betekent van een band. Het recept van een band staat immers niet gelijk aan een recept van chili-con-carne, dat als maar beter lijkt te worden wanneer je weer een ingrediënt hebt weggelaten. Wright was een van de essentiële basis ingrediënten van Pink Floyd en Gilmour lijkt dit, gezien zijn uitspraken, goed te hebben begrepen
Wat een waardeloos album.
Totaal niet Pink Floyd waardig.
Gewoon een manier om nog eens extra geld in het laadje te brengen.
Nee na dat Roger Waters de band had verlaten is het berg afgegaan met pink Floyd.
Ik vind Division Bells erg mooi hoor! En ik ben toch vrij diep Pink Floyd fan… Zo zie je maar: smaak….
Goedendag Jaap.
Ik heb The Division Bell niet genoemd.
Ik heb deze zelf op blauw vinyl ook dit album vind ik zelf teleurstellend.
A Momentary Lapse of Reason vond ik dan wel weer goed.
Gelukkig vind de één wel iets goed en de ander totaal niet.
The Endlless River vind ik totaal niks en voegt ook niks toe aan het tijdperk Pink Floyd.
Momentary Lapse of Reason is geniaal in mijn optiek. Heerlijk album.
waardige afsluiting van het tijdperk Pink Floyd
Enigszins teleurstellend album. Ik had er iets meer van verwacht. Het zal wel net zo zijn als met lekker eten. Je haalt top ingrediënten in huis maar je kookt te veel. Dit warm je jaren later weer op in de hoop dat het nog hetzelfde smaakt.
Fantastisch mooi en muzikaal album. Muziek die past in deze tijd, met groot respect voor het verleden van een van de grootste bands ooit. Nostalgische dromen, typische onvervalste pink floyd klanken en composities. Nieuwe muziek met een fluwelen knipoog naar diverse muzikale hoogtepunten in pink floyds oevre. Natuurlijk is het geen ‘Pink Fliyd met Waters’. Pink Floyd is na het vertrek van Waters veel vernieuwender geworden dan zij sinds DSOTM met Waters waren. De knipoog naar het verleden gebeurt met een hedendaagse en toch herkenbare sound. Voor de onbevooroordeelde luisteraar met enig muzikaal vermogen is er, zelfs bij eerste beluistering, al veel te ontdekken. Alle andere luisteraars kunnen op zijn minst lekker wegdromen en genieten van compositie, spel en sound.
Als ik op zoek zou zijn naar ambient klinkende albums komt Pink Floyd niet als eerste in mij op. In de Jazz hoek is er veel van dit soort werk te vinden. Het gevaar van dit soort muzikale landscapes is dat het saai wordt. Dit is ook precies de valkuil waar onze vrienden in zijn gestapt. Hoewel het album goed klinkt pakt het je nergens. Niet verwonderlijk, ook de laatste albums van het na Waters tijdperk Pink Floyd en het solowerk van Gilmour en Wright zijn ronduit saai. Nergens is er een diepere laag. Zelfs na meerdere keren luisteren. Niks noppes nada. Ik ben echter niet teleurgesteld. Het is eigenlijk wel een beetje zoals verwacht. Een verzameling aan elkaar genaaide opgepoetste out-takes van albums die puur drijven op de naam Pink Floyd en niet voor niets dat album niet gehaald hebben. De verwijzingen met ritmes en geluiden naar eerdere albums van Pink Floyd zijn eerder pijnlijk dan een waardig vervolg en einde. Endless River slaat in geen geval op de muzikale ideeën van het overgebleven duo.
Ach beetje wegdromen mag wel met dit soort muziek.
Maar.. dus… het had beter Division Bell Instrumental Outtakes kunnen heten, zo lijkt het?
Mja da’s wellicht ook weer niet te verkopen.
En wat nou als het juist zó gemaakt is dat je het in 1 stuk door moet beluisteren. (net als Echoes 20 minuten lang in 1x door)
Ze hebben er toch vast wel over nagedacht denk ik.
Maar PF zijn zeker niet de enige ‘oudere’ artiest/band die iets ‘ouds’ alsnog uitbrengen en dat nogal veel zéér gemengde reacties krijgt van fans en andere muziekliefhebbers hoor.
Ik heb dat album The Orb & David Gilmour ? Metallic Spheres, en met de enkele stukjes die ik van deze nieuwe PF heb gehoord heeft Endless River zobeetje dezelfde sfeer.
Op Radio2 was vrijdagmiddag bij Wouter Goes het nummer Louder Than Words te horen vanaf vinyl [!] 😉
The Orb heb ik ook. Iets andere sfeer vind ik wel. Maar ook erg leuk idd! Hele album nu al drie keer gehoord en ook in High Res gekocht. Waanzinnig!
Heerlijk album.
Dit heb ik lang gemist van Pink Floyd
GE-WEL-DIG-GE plaat…! Prachtige, echte Pink Floyd muziek. Doorspekt met het “Shine On You Crazy Diamond” thema. Persoonlijk mis ik de linkse mopperkont Roger Waters niet echt… 🙂 Overigens vind ik de “audiofiele” kwaliteit ietwat minder, zeker in vergelijking met het werk van Waters. Goed verhaal trouwens, dank daarvoor…!