Wie een lekker toegankelijke plaat zoekt, kan beter bij Thom Yorke wegblijven. De frontman van Radiohead houdt van vreemde muziek. Zo simpel is het. Maar ja: wat is er mis met vreemde projecten? Kortom: we kopen Tomorrow’s Modern Boxes en gaan er eens goed voor zitten.
De introductie van het album was… ja: afwezig. Ineens was het album er. En dat zegt een beetje hoe Thom Yorke denkt… Vreemd. De nieuwsbrief heeft het ook niet echt over een album, maar over een experiment. En dat is het ook. En zo voelt het ook. Hoewel Thom Yorke acht jaar heeft kunnen werken aan het album.
Apart
Ook apart: de manier waarop de betalingen zijn gegaan. Het geheel werkte via een Bittorrentsysteem. Het is welliswaar niet uniek, maar wel voor een grote artiest. Origineel!
Ook de titels zeggen eigenlijk al genoeg: Brain in a Bottle. Guess Again. Interferecnce. The Mother Lode. Truth Ray. There is no Ice (for my drink). Pink Section. En Nose Grows Some. Wat erachter zit… geen idee. Dat is altijd een beetje de vraag bij zowel Thom Yorke als Radiohead.
Elektronisch
Nagenoeg alles is eelektronisch aan het album van Yorke. Hoewel hij zingt, is de gehele begeleiding opgebouwd uit synthesizers en drumcomputers. Het is een soort blur van muziek en Thom Yorke. En op één of andere manier is het intrigerend. We blijven luisteren naar het album.
Wellicht komt het door de diepe lijnen. De altijd mooie en meeslepende klaagzang van Yorke of de gewoonweg bizarre opbouw en aanpak van Yorke die ervoor heeft gezorgd dat deze plaat ook gewoon tijd nodig heeft om te groeien. Naar ons (mijn) idee hebben de beste albums tijd nodig om te rijpen. Op je te groeien. Een plekje te winnen in het muzikale hart. Denk aan In Rainbows. Of beter nog: Kid A. Die begint te komen bij redacteur in kwestie.
Alles goed?
Is alles nu goed op het album van Yorke? Nee. Naar ons idee zeker niet. Sommige nummers – There is no Ice – blijven voor ons een project. Maar er zitten zeker mooie stukken tussen. Denk aan Truth Ray of Guess Again.
